Alişan Kapaklıkaya “Babayım Ben!”

Babayım Ben…

Babalığın ne demek olduğunu bilmeden baba olmuş bir babayım.
Çocuklarımı sevmem gereken bir zamanda eşimle inatlaşmayı marifet zannetmiş bir baba.

Bin yıl önceki insanların hayatlarını ezberlemek zorunda bırakılırken, eşimin kucağıma verdiği yavrularımın neye ihtiyacı olduğunu bilmeyen bir baba.

Eğitim diye M.Ö. 2000 li yıllarda yaşamış filozofların ne dediğini anlamaya uğraşırken, yanımdaki kanepede ağlayan çocuğumun ne istediğini bilmemenin çaresizliğiyle eşime “Sustur sana şunu.” diye bağıran bir baba.

İnsanların Allah’a rızasını kazanmak için uğraştığını diliyle söyleyip hareketleriyle günümüzün en büyük gücü ve bir çok şeyin yaratıcısı olan paranın rızası için çalıştığı bir dünyada hasta yavrumun tedavisi için o para tanrısından biraz bulup tedavi için gereken yerlere vereyim diye evlatlarımı onlara daha iyi sahip çıkan eşime bırakıp uzaklara giden bir baba.

Bütün eksikliklerime rağmen Allah’ın bana lütfu olan gönül sanatkarı, sevgi mimarı, sevmenin ustası olan hastalığını metanetle karşılayıp onu geldiği gibi göndermek üzere olan Zuhal’in babasıyım.

“Baba yeni arabayla köye gitme, olmayanların canı çeker, eskisiyle git.” diyecek kadar zarif düşünceli Bilal’in babasıyım. 

“Haram bilgiyle helal üniversiteler kazanılır mı baba?” deyip hiç kopya çekmeyen Zülal’in de babasıyım. Ha bir de en zor günlerde kızıma daha çok sahip çıkan damadım Harun’un da babasıyım.

Ben evlatlarıma nasıl babalık yapacağımı bilemedim ama Allah bana nasıl evlatlık yapılacağını bilen üç tane güzel evlat verdi. Bütün yüreğimle şükrediyorum.

Yazan: Alişan Kapaklıkaya